Masovna stambena izgradnja posle Drugog svetskog rata je iziskivala pronalaženje novih modela za bržu i efikasniju gradnju, koji bi bili istovremeno i dovoljno racionalni i arhitektonski razrađeni da pruže komforno stanovanje. Zloković je smatrao da se u granicama ekonomskih mogućnosti, uz direktnu saradnju s građevinskom industrijom, stan – kao osnovna funkcionalan i društvena jedinica, može rešiti bolje i smislenije zadovoljavajući stvarne, materijalne, i psihološke potrebe čoveka 20. veka koji u stanu traži, pored udobnih, osunčanih i međusobno povezanih prostorija, mir u njima i oko njih – zaštićenih od ulične buke i gužve, uz zelenilo u okolini. U zemljama s razvijenijim industrijskim potencijalom saradnja između tehničke produkcije i arhitekata projektanata je mogla da se značajnije ispolji i „utre put novoj arhitekturi – arhitekturi mašinskog veka“. Za ove potencijale 20. veka se zalagao i arhitekta Zloković, tvrdeći da se „arhitektura današnjeg doba nalazi u akutnoj fazi previranja a da raskid s tradicionalnim metodama građenja zahteva iz osnove izmenjen način prostornog oblikovanja“. Iz tih pobuda je i nastao projekat za tipske montažne zgrade za Novi Beograd, rađen u saradnji sa arhitektom Đorđem Zlokovićem (sinom). Polazeći od osnovne modularne mere iskazane kroz modularnu mrežu (matricu), razrađen je projektantski princip primenjen u sve tri dimenzije i u svim aspektima projektantskog procesa. Autori predlažu novi konstruktivni raster, unutrašnja struktura stambenih jedinica, organizaciona struktura stana (različite veličine – od garsonjere do petosobnog stana) i oblikovana kompozicija fasadne opne proizilaze iz osnovnog modula montažnih elemenata.
