Dugo vremena se pokretalo pitanje izgradnje sajmišta koje bi odgovaralo Beogradu kao prestonici Jugoslavije i glavnom privrednom i administrativnom centru države. Iako je još 1923. godine osnovano posebno udruženje s ciljem unapređenja svih grana privrede, u čemu je organizovanje sajmova trebalo da ima primarni značaj, tek je tokom prve polovine tridesetih godina došlo do konkretnijih aktivnosti na realizaciji ove ideje. Tada je iz brojnih praktičnih razloga predložen teren na levoj obali Save, površine od oko 30 hektara, u blizini mosta Kralja Aleksandra I, prvenstveno zbog blizine reke i centra grada, kao i mogućnosti za njegovo prostorno proširenje. Arhitektonski konkurs za izgradnju Beogradskog sajmišta Društvo za priređivanja sajma u Beogradu je raspisalo u februaru 1936. godine. Međutim, kako ishod konkursa nije zadovoljio zahteve beogradske opštine, izrada plana sajma i paviljona je poverena opštinskim arhitektima. U odnosu na realizovano rešenje, prema kome je prostor sajmišta tretiran u formi male gradske strukture s glavnim centralnim reperom u središtu (trgu) i sistemom ulica oko kojih su grupisani paviljoni, Zloković je imao sasvim drugačiju zamisao sajmišta kao jedne kompleksnije trgovačko-privredne celine u kojoj se ne bi izdvajali pojedinačni paviljoni reprezentativnog izraza, već bi to bio organski sistem sajamskog kompleksa koji bi mogao etapno da se razvija i prilagođava potrebama vremena i prilika. Zloković je iskoristio blizinu reke kako bi formirao dokove sa skladišnim terminalnima i izložbenim hangarima po ugledu na industrijske komplekse. Paviljoni bi bili jednostavne utilitarne arhitekture, i poput sojenica podignuti na stubove, dok bi većina njih bila izvedena u drvenoj konstrukciji i povezana pristupnim paralelama.
